wzbić się ponad chmury. über die Wolken aufsteigen. chmury ćmią słońce. die Wolken fpl verdunkeln die Sonne. chmury płyną po niebie. die Wolken ziehen am Himmel. z dużej chmury mały deszcz sprichw. viel Aufhebens und nichts dahinter. z dużej chmury mały deszcz sprichw. Kanada - bobry, świszcze, syrop klonowy, piękne widoki i nasi ulubieni kierowcy F1. Czego chcieć więcej?Zapraszamy na omówienie GP Kanady! Zastanawiamy się, czy o tytule mistrzowskim zadecyduje forma – Lytt til Z dużej chmury mały deszcz - Grand Prix Kanady 🇨🇦 - Sezon 1 Odcinek 3 fra Racing Softs Podcast direkte på mobilen din, surfetavlen eller nettleseren - ingen 23 czerwca 2023 r. KNF wszczyna postępowanie wyjaśniające dotyczące potencjalnego dokonania manipulacji na akcjach EC Będzin; 3 lipca 2023 r. KNF wydaje komunikat dotyczący dynamicznej zmiany cen akcji EC Będzin nie dopatrując się manipulacji; 5 lipca 2023 r. obrót akcjami spółki wynosi już 77.374 szt., a średnia cena wynosi 161 Wideo z boisk; Skoki narciarskie Puchar Świata w skokach narciarskich 2022/2023; Turniej Czterech Skoczni; Wisła; Zakopane; Puchar Świata w skokach narciarskich 2021/2022; Sporty Zimowe Biathlon; Biegi narciarskie . Zamieszczone przez Edek07 Czy powołując spółkę nie można było rozwiązać stowarzyszenia? To jest niezwykle ciekawe pytanie - prowokujące do przybliżenia choćby w kilku zdaniach okoliczności powstania spółki. Podkreślam w kilku zdaniach, bowiem ten okres (tj. nieszczęsna Szlaka z Pectusem i kabaretem, później śmierć Tomka, okres PO, powstanie spółki i okres do przejęcia praw) pewnie mógłbym opisywać przytaczając wręcz dialogi bardzo, bardzo długo. Nim o samym powstaniu spółki i próbie odpowiedzi na postawione pytanie, krótka (bo docelowo wymagająca przytoczenia wielu faktów) odpowiedź o genezę tzw. konfliktu w ramach stowarzyszenia. Jak pewnie w każdej organizacji bywa gdy pewne osoby sprawują władzę to naturalnym jest, że powstanie opozycja. Opozycji nie podoba się zazwyczaj wiele, oskarżeń pada wiele, insynuacji, itp. Najczęściej jednak atak bywa personalny, to personalia komuś nie pasują, a przecież powiedzenie mówi: "dajcie mi człowieka to znajdę na niego paragraf". Podobnie było w Poznańskim Stowarzyszeniu Żużlowym i to prawie od samego początku powstania, a będąc precyzyjniej od istotnego rozszerzenia składu osobowego w latach 2005 i 2006. Upraszczając (ale nie przekłamując) należy członków Stowarzyszenia od wspomnianych lat podzielić na tych związanych z Tomkiem Wójtowiczem i jego najbliższymi współpracownikami, na grupę neutralną (najczęściej to były osoby pracujące przy organizacji zawodów, dla których liczył się tylko żużel i nic poza nim) oraz tzw. opozycję, swego czasu zwaną "dwunastką". Te grupy, ich składy osobowe bywały płynne, niemniej trzon zawsze pozostawał ten sam. Relacje między "władzą" a opozycją także bywały różne, raz było ostro, raz współpracowano składnie, niemniej wzajemna nieufność pozostawała chyba zawsze, a w niektórych jednostkach była nad wyraz mocno zakorzeniona. O czym warto wspomnieć (choć to także osobna dłuższa opowieść), bo to chyba fakt nieznany - tzw. opozycja podejmowała próby obalenia zarządu, by wspomnieć sytuację gdy przed jednym z Walnych Zebrań Członków dopuszczono się wręcz szantażu, pokazując niby obciążające nas dokumenty księgowe, przedstawiając osobę nowego prezesa i oczekując natychmiastowej rezygnacji Tomka i mojej. Ale to inna historia, wielowątkowa, do której kiedyś może będzie okazja wrócić. W każdym jednak razie ten podział istniał (choć zawsze większość miała opcja "PRO Wójtowicz"), powodując wiele razy mniejsze lub większe zgrzyty i konflikty. Ten podział istniał także przed śmiercią Tomka. Tomek umarł 13 października 2009 r. Ta śmierć - tak nagła i niespodziewana wywołała totalny amok, w szczególności u tych, którzy zaliczali się do przyjaciół i bliskich znajomych/współpracowników Tomka. Tak naprawdę przez pierwszy tydzień nikt nie myślał co dalej z PSŻ, co dalej z żużlem w Poznaniu... Ale przyszedł moment gdy trzeba było uderzyć w stół i powiedzieć: Panowie, co dalej?! Myślę, że to miało miejsce po pogrzebie, na pewno po 20 października. 4 listopada upływał termin licencyjny, a czasu na działanie nie było wiele. Sytuacja finansowa (bo to zawsze był największy problem) nie była różowa, mimo iż był to rok, w którym miasto dofinansowało stowarzyszenie dodatkowym milionem złotych. W tamym czasie (po 20 października) wymagalne zobowiązania wynosiły podajże około 800-900 tys. zł, niemniej jeszcze jedna rata z miasta miała trafić na konto stowarzyszenia. W każdym jednak razie długi były pokaźne (ich geneza, data powstania, przyczyny rolowania przez lata, itp. - to także osobna historia), a koncepcji na pozyskanie finansowania nie było wcześniej przygotowanych i wypracowanych, które należałoby tylko wdrożyć (w latach wcześniejszych zawsze pożyczką ratował klub Pan Wiencek, niemniej już wcześniej w 2009 zapowiedział, że po tamtym sezonie na jego osobę w zakresie pożyczki liczyć nie można). Zarząd sam w sobie także funkcjonował okrojony, nie było Tomka, ale też drugi wiceprezes (a po powstaniu spółki - prezes stowarzyszenia) zawiesił (choć nie miał ku temu żadnych podstaw prawnych!) kilka tygodni wcześniej swoją działalność w zarządzie. Muszę to napisać (choć to dziwnie pewnie zabrzmi), ale to ja na swoje barki wziąłem wtedy misję ratowania żużla dla Poznania organizując spotkania osób zainteresowanych uratowaniem PSŻ. Tutaj chcąc być szczerym wobec wszystkich muszę wspomnieć, że być może ta lista uczestników nie była kompletna, niemniej z pewnością mentalnie odpowiednia, tj. były to osoby, które były najbliżej Tomka, które chciały ratować żużel, by ta śmierć nie była na marne! Być może źle to dziś brzmi (górnolotnie), ale proszę mi wierzyć - gdyby ktoś wtedy zapytał kogokolwiek z tamtego grona dlaczego to robi, usłyszałby, że dla Tomka. Innymi słowy do stołu usiadły osoby, które nie marnowały czasu na przepychanki, negocjacje między sobą, a na ustalaniu konkretów co do przyszłości żużla w Poznaniu. Muszę także napisać, że opozycja (jak też zawieszony przez siebie wiceprezes) nie wykazała się żadną inicjatywą, nie wykonała ŻADNYCH kroków by ratować PSŻ, żadnego kontaktu nie podjęła, by choćby się dowiedzieć czy ktoś będzie coś z tym żużlem robił czy nie. Tylko nadmienię (bo to także dłuższa opowieść), że rozważana wtedy była koncepcja by nie ratować I - ligowego klubu, a zacząć wszystko od zera w II lidze, ale upadła, z w/w motywacji ("by ta śmierć nie poszła na marne"). W każdym razie w toku dyskusji przeważał pogląd, że nikt nie wyłoży/nie pożyczy pieniędzy stowarzyszeniu, bo to ... stowarzyszenie. Wypracowana została natomiast koncepcja by powołać do życia spółkę prawa handlowego, do której wspólnicy wnieśliby kapitał, którym to kapitałem udzielono by pomocy Stowarzyszeniu. Myśleliśmy o Spółce Akcyjnej, niemniej po analizie kosztów funkcjonowania (zwłaszcza w początkowym okresie) zapadła decyzja by była do Sp. z Tutaj muszę podkreślić jedną, niezwykle ważną rzecz (szerzej kiedyś do tego wrócę): Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością nigdy NIE była moim CELEM jako forma organizacyjna klubu żużlowego, miała być TYLKO POTENCJALNIE środkiem (szybkim i tanim) do powołania (w drodze przekształcenia) spółki akcyjnej, która miała docelowo zarządzać PSŻ. To, że do tego nie doszło - jak napisałem, inna historia. 3 listopada powstała więc PSŻ Sp. z 3 i 4 listopada wspólnicy wpłacili kapitał, a 4 listopada spółka podpisała umowy z zawodnikami stowarzyszenia kupując wierzytelności, które mieli w stosunku do stowarzyszenia. Ten krok powodował jedno: Stowarzyszenie po raz pierwszy w historii w terminie licencyjnym nie miało zobowiązań w stosunku do zawodników i PIERWSZY RAZ w historii otrzymaliśmy bezwarunkową licencję na starty w I lidze!! Tutaj (dla osób mniej zorientowanych): w tamtym okresie, tj. 3-5 listopada występowałem (nie tylko ja zresztą) w dwóch rolach, tj. z jednej strony reprezentowałem spółkę, która miała pieniadze by uratować żużel w Poznaniu (a podkreślam: nikt innych koncepcji nie zgłosił, inne pomysły finansowania się nie pojawiły), z drugiej zaś po oddłużeniu (w stosunku do zawodników) stowarzyszenia - przygotowałem w imieniu stowarzyszenia komplet dokumentów, który pozwolił uzyskać w/w bezwarunkową licencję. To były bezsprzecznie najtrudniejsze dni w moim przekonaniu w historii tego klubu, biorąc pod uwagę liczbę operacji i dokumentów, które musiały powstać i ten ciężar, który z jednej strony motywował a z drugiej dołował - brak Tomka... Wtedy też w mediach pojawiła się informacja o powstaniu PSŻ Sp. z Komunikat z naszej strony jako spółki był dość precyzyjny, tj. spłaciliśmy długi stowarzyszenia i złożymy propozycję stowarzyszeniu nabycia od niego praw do rozgrywek I ligi. Osoby z dłuższym stażem na forum doskonale pamiętają co się wtedy za burza rozpętała na forum. Nagle ożyła opozycja, nagle miała najwięcej do powiedzenia, nagle zaczęło jej zależeć na PSŻ i nagle niby miała koncepcje na ratowanie klubu. Rzecz jasna mi oberwało się najmocniej, zarzuty o "prywacie Górznego" należały do najprzyjemniejszych Komisja Rewizyjna Stowarzyszenia zwołała w trybie pilnym spotkanie członków klubu, na którym reprezentowałem spółkę. Dyskusja była burzliwa, choć mimo wszystko konstruktywna. Dlaczego taka burza się rozpętała? Diagnoza jest prosta jak drut! Pewne osoby uświadomiły sobie, że swoją biernością po śmierci Tomka i tym, że nie "załapały się" do spółki, mogą utracić realny wpływ na funkcjonowanie klubu ligowego, powód do wypinania piersi tu i ówdzie, a jakże! Nie ma sensu w tym miejscu przytaczać tejże dyskusji, istotne z punktu widzenia przemian jest deklaracja, którą wtedy wypowiedziałem (a świadków mam pewnie z 40). Po pierwsze poinformowałem, że zarząd stowarzyszenia, którego byłem nadal wiceprezesem nie podejmie żadnych kroków (choćby mógł) dotyczących rozporządzenia prawem do I ligi bez zgody Walnego Zebrania Członków Po drugie - Spółka złoży Stowarzyszeniu (jego najwyższej władzy, tj. Walnemu) propozycję odpłatnego przekazania praw do udziału w rozgrywkach I ligi żużlowej Po trzecie - zarząd stowarzyszenia zwoła za około 3 tygodnie (od daty spotkania zorganizowanego przez Komisję Rewizyjną) Nadzwyczajne Walne Zebranie Członków PSŻ, którego przedmiotem obrad będzie propozycja złożona przez spółkę Po czwarte - (NIEZWYKLE WAŻNE!) Poinformowałem, że spółka NIE MA presji by te prawa nabyć! Jeżeli pozostali członkowie stowarzyszenia mają koncepcję jak dalej można w ramach Stowarzyszenia startować w rozgrywkach I ligi, to mają jeszcze 3 tygodnie (+dodatkowe 4 od śmierci Tomka) by pomysł sprecyzować i na nadzwyczajnym walnym go przedstawić i nie wyrazić zgody w głosowaniu na nabycie praw przez Spółkę. Po piąte - w przypadku znalezienia przez pozostałych członków stowarzyszenia koncepcji na finansowanie w sezonie 2010 drużyny w I lidze (i tym samym odrzuceniu propozycji spółki), deklaruję, że Spółka rozłoży spłatę zobowiązania stowarzyszenia w stosunku do niej na dowolne i korzystne, nieoprocentowane raty Po szóste - poinformowałem, że niezależnie od decyzji Nadzwyczajnego Walnego (czy przyjmie ofertę spółki czy też nie) w drugiej połowie grudnia zwołane zostanie Zwyczajne Walne, na którym podsumujemy rok 2009 a członkowie zarządu stowarzyszenia, którzy są równocześnie udziałowcami spółki złożą rezygnację z zajmowanych stanowisk w stowarzyszeniu (co faktycznie zrobiliśmy). Innymi słowy stan faktyczny wyglądał tak: Stowarzyszenie nie miało długów w stosunku do zawodników, miało bezwarunkową licencję i wszystkie karty w swoim ręku, bowiem to od decyzji Walnego miało zależeć kto pojedzie w sezonie 2010 w I lidze. Walne, które po rzeczonych 3 tygodniach się odbyło nie przyniosło ŻADNYCH pomysłów ze strony członków stowarzyszenia. Dyskusja skupiła się na tym co stowarzyszenie z tego (przekazania) mieć będzie i ewentualnie na personalnym ataku na ludzi ze spółki, natomiast kontrpropozycji jak utrzymać I ligę w ramach stowarzyszenia nie uświadczyliśmy. Suma summarum - większością około 90% członkowie stowarzyszenia zadecydowali o odpłatnym przekazaniu praw do rozgrywek i innych praw majątkowych i niemajątkowych PSŻ Sp. z (warto wspomnieć, że za kwotę nie mniejszą niż 400 000 zł, bo ta kwota będzie jeszcze istotną rolę odgrywała. Uff... Tyle tytułem wstępu (choć kilka pewnie istotnych aspektów pominąłem). Teraz odpowiadając na postawione pytanie: Czy powołując spółkę nie można było rozwiązać stowarzyszenia? Decyzja w tym zakresie należała do najwyższych władz Stowarzyszenia, tj. Walnego. Szczerze powiedziawszy nie widziałem wtedy takiej potrzeby (choć dziś są osoby, które mają mi to za złe), raczej wierząc w możliwość mimo wszystko współpracy. Moja wizja Stowarzyszenia (którą zresztą zgłaszałem i na spotkaniu, które Komisja Rewizyjna organizowała i na Nadzwyczajnym Walnym) szła w kierunku organizacji (współpracującej blisko ze spółką), która: a. skupia osoby (członków) zaangażowane przy organizacji imprez sportowych organizowanych przez Spółkę (bo jako takiego członkostwa w ramach spółki prawa handlowego nie ma), nawet z tego tytułu pobierając stosowne opłaty (dla swoich członków) b. organizuje (przy wsparciu materialnym Spółki) szkolenie młodzieży c. startuje w rozgrywkach młodzieżowych (Mistrzostwa Wielkopolski, MDMP) - przy okazji organizując te zawody d. pozyskuje środki z jednostek samorządu terytorialnego na szkolenie młodzieży oraz np. na organizację imprez edukacyjnych (choćby środki funduszu na wychowanie w trzeźwości) e. jest Organizacją Pożytku Publicznego i ma możliwość finansowania z 1% podatków (a grono potencjalnych darczyńców naprawdę spore, bowiem komunikować ten fakt i zachęcać do wsparcia miała spółka za pośrednictwem swoich kanałów - choćby rozgrywki ligowe) f. docelowo zostanie jednym z akcjonariuszy spółki akcyjnej, w którą PSŻ Sp. z miała zostać przekształcona. Tak ja tą współpracę widziałem i takiej jej chciałem. Dlaczego się nie udało? To już inna historia, teraz tylko jeden z aspektów. Wspomniałem w poprzednim wpisie, że będzie także o moich porażkach. Taka miała miejsce w drugiej połowie grudnia 2009 r. Pisałem już o tym, że zwołaliśmy w grudniu także Walne Zwyczajne, na którym zgodnie z zapowiedzią złożyliśmy (wspólnicy ze spółki) rezygnację z zajmowanych stanowisk w zarządzie PSŻ Stowarzyszenia. Jedynym członkiem zarządu, który nie podał się do dymisji był wiceprezes Pan Wiesław Lech. Koniecznością było uzupełnienie składu osobowego zarządu o 4 osoby. Jak zawsze i w różnych organizacjach zawsze wyborów pilnowałem, jak zawsze miałem wszystko odpowiednio poukładane by wyniki nie były zaskoczeniem, to wtedy albo przez zbyt dużo obowiązków, albo przez zaniechanie, albo też nie doceniając istoty sprawy, pierwszy raz nie byłem wierny zasadzie, którą kiedyś ktoś mądry mi przekazał, a brzmiącej: "demokracja, która nie jest poukładana nie jest demokracją, a totalną anarchią". Być może liczyłem, że wybory niezależnie jak się rozstrzygną i jaki zarząd wyłonią, w tych nowych realiach (brak ligi dla stowarzyszenia) nie będą jednak miały istotnego wpływu na funkcjonowanie klubu żużlowego. W tych wyborach większość w nowym zarządzie finalnie uzyskały osoby z tzw. opozycji, o której pisałem na wstępie. Co prawda w okresie mojego prezesowania w spółce współpracowaliśmy, dużo rozmawialiśmy i często kompromis udawało nam się wypracować, niemniej (i druga strona powie pewnie to samo) była to trudna i ciężka współpraca. A w sytuacji, w jakiej wtedy się znajdował żużel poznański (nieważne czy spółkowy czy stowarzyszeniowy) była potrzeba by obie organizacje patrzyły na ten żużel jako na wspólne dobro, które razem ale i każda z osobna stara się w ramach swoich możliwości pielęgnować i rozwijać. Tymczasem odnosiło się wrażenie, że osiągany kompromis, nawiązywana współpraca była złem koniecznym... Z perspektywy czasu mam o te wybory wtedy w grudniu 2009 r. do siebie duży żal, bowiem należało jednak do końca mieć nad wszystkim kontrolę i poukładać te wybory pod siebie (czytaj: pod bezkolizyjną współpracę). Na zdrowy rozum, jeśli zostało w nim tak niewiele osób, które znasz, Darku, to nie powinno wśród nich być zbyt wielu, którzy pałają do Ciebie wspomnianą nienawiścią. Może opowiem tak: ZNAM wszystkich członków zarządu Czy jest jakiś konkretny powód, dla którego ktoś mógłby odradzić przystąpienie teraz do stowarzyszenia? Bartku, Jeżeli masz ochotę i czas to działaj! Jestem ostatnią osobą, która by cokolwiek odradzała lub zniechęcała do działania. Jeżeli możesz (a wiem, że akurat Ty możesz swoją osobą i osobowością) wnieść dużo dobrego do tej organizacji to się nawet nie zastanawiaj i działaj! Dla dobra sportu żużlowego w Poznaniu niech się im uda, a jak z Twoją pomocą to tym lepiej! Tutaj prywatne opinie (w tym moje wspomnienia) nie mogą wpływać na sprawy istotniejsze. Choć szczerze powiedziawszy - będzie im bardzo ciężko wystartować, ze względu na sytuację ze stadionem, ale o tym i o przyczynach obecnych i niedawnych (spółki) problemów, innym razem, bo tutaj też nic nie dzieje się bez przyczyny. Ostatnio edytowane przez darkness ; 17-01-2012 o 02:17 pozdrawiam Dariusz Górzny biskup Tadeusz Pieronek Każda wizyta prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki jest dla Polski wielkim, ale już nie tak rzadkim wydarzeniem. Wielkim, bo to przywódca wielkiego, przyjaznego nam państwa, w którym żyją miliony naszych rodaków, a które również odgrywa kluczową rolę w polityce międzynarodowej. Nie tak rzadkim, ponieważ od 1972 roku, urzędujący prezydenci USA, łącznie z obecną wizytą prezydenta Donalda Trumpa, przebywali w Polsce czternaście razy. W 1972 roku gościł w Polsce prezydent Richard Nixon, w 1975 r. prezydent Gerald Ford, w latach 1989 i 1992 prezydent George Bush, w 1994 i 1997 roku prezydent Bill Clinton, w 2001, 2003 i w 2007 r. prezydent George W. Bush, w 2011, 2014 i 2016 r. prezydent Barack Obama i w 2017 r. prezydent Donald Trump. Każda z tych wizyt dotyczyła spraw gospodarczych i politycznych. Pierwsza z nich przyniosła Polsce możliwość skorzystania z amerykańskich kredytów, które pozwoliły nieco poprawić stan polskiej gospodarki, zwłaszcza pod rządami Edwarda Gierka, a ostatnia zapewne umocni bezpieczeństwo wschodniej flanki NATO w Europie. Wprawdzie grupa wojsk amerykańskich już stacjonuje w Polsce, to jednak, jeżeliby trzeba stawić czoła agresji ze Wschodu, ta garstka, nie miałaby szans na jej powstrzymanie. Polskie władze liczą na ściślejszą współpracę z USA i na wynikające z niej korzyści. Na pierwszym miejscu, jak podaje prasa, chodzi o bezpieczeństwo Polski, co można osiągnąć skłaniając prezydenta Trumpa do zapewnienia wieloletniej obecności poważniejszej ilości wojsk amerykańskich w Polsce, i o możliwość zakupu dla polskiej armii nowoczesnego uzbrojenia. Równie ważne jest bezpieczeństwo energetyczne, czyli wynegocjowanie długoterminowej dostawy gazu ze Stanów Zjednoczonych. Pierwsza taka dostawa amerykańskiego gazu LNG miała miejsce w początkach czerwca tego roku. Wprawdzie ten gaz nie będzie tańszy, ale za to jego dostawa nie będzie uzależniona od polityki. Można się domyślać, że w rozmowach z prezydentem Trumpem polski prezydent lub polscy ministrowie poruszyli sprawę katastrofy pod Smoleńskiem i szukali wsparcia oraz wywarcia nacisków na Rosję, by oddała wrak tupolewa. Wobec tak szerokich oczekiwań ze strony polskiej w stosunku do amerykańskiego prezydenta, chciałoby się wiedzieć, co Polska ma do zaoferowania Ameryce? Minister spraw zagranicznych sugeruje, że Polska może się bardziej zaangażować w wojnę z tzw. Państwem Islamskim, może także wznowić udział polskich żołnierzy w pokojowych misjach ONZ. Wygląda na to, że my znowu chcemy przelewać krew „za wolność naszą i waszą!”. Podczas tej krótkiej wizyty w Warszawie prezydent Trump pozdrowił publicznie Lecha Wałęsę, dziś spychanego przez polskie władze na margines, ale znanego i cenionego w całym świecie przywódcę „Solidarności”. W spotkaniu z prezydentem Trumpem wzięli udział liderzy państw Trójmorza, czyli dwunastu państw, leżących między Morzem Bałtyckim, Morzem Czarnym i Adriatykiem. Chodzi o Bułgarię, Chorwację, Czechy, Estonię, Litwę, Łotwę, Polskę, Rumunię, Serbię, Słowację, Słowenię i Węgry. Ta grupa państw od pewnego czasu stara się zbliżyć ze sobą, tworząc formację państw o wspólnych interesach, która jako całość mogłaby odegrać większą rolę międzynarodową, przynajmniej w Unii Europejskiej, niż poszczególni jej członkowie, ale upłynie jeszcze sporo wody, zanim się zrozumieją i zjednoczą. Wielka wizyta, piękne przyjęcie Gościa, wielkie oczekiwania, sukces rządzących i co dalej? Wydaje się, że z tej wielkiej chmury, spadnie mały deszcz. Obym się mylił. Z WIELKIEJ CHMURY MAŁY DESZCZ co to znaczy Słownik wielkiej chmury mały deszcz co to znaczy. Definicja mały deszcz bywa znaczenie. Dziś jest Czwartek, 4 sierpnia 2022. Imieniny obchodzą: Protazy, Jan, Dominika. Pierwsze recenzje smartfona od Nothing pokazują, że jest to telefon z potencjałem na wiele, ale też - wieloma niespełnionymi oczekiwaniami. Długa i zdecydowanie zbyt bardzo napompowana oczekiwaniami saga dotycząca Nothing Phone (1) dobiega właśnie końca. Sam pamiętam jak ponad rok temu pisałem wam o początkach firmy Nothing. Wtedy nikt nie zwrócił na nich uwagi, a sam nie sądziłem, że po ponad roku ta korporacja będzie na ustach wszystkich fanów technologii. Po wielu turbulencjach na rynku pojawił się on - Nothing Phone (1), smartfon który miał rewolucjonizować, elektryzować i przełamywać istniejące standardy. Czy któreś z tych założeń się udało? Tak, jeżeli wziąć pod uwagę hype... Jest takie powiedzenie "nie ważne jak, ważne żeby mówili". I jeżeli takie były plany byłego szefa OnePlusa, to owszem, udało się zbudować całkiem solidne podłoże do premiery nowego smartfona. Na jakimś etapie mówiła o nim każda redakcja technologiczna na świecie. Problem pojawia się w tym, co mówiły, ponieważ mam wrażenie, że jednak nie wszystkie odnosiły się do nowego pomysłu z entuzjazmem. Większość tonowała oczekiwania, mówiąc, że po pierwsze nie ma się spodziewać niczego szczególnego, a po drugie - agresywny marketing wydawał się z daleka pachnieć sporym rozczarowaniem, jeżeli chodzi o finalny produkt. Trzeba jednak przyznać, że Nothing na pewno nie zawiodło w tej kwestii tak jak wiele innych firm, ponieważ faktycznie pokazali swój smartfon (pamiętamy, jak skończyły się niektóre obietnice startupów) i co więcej - wydaje się on być dobrze wykonanym produktem i telefonem, którego po prostu można używać na co dzień. ... i nie, jeżeli oceniamy sam smartfon Tak - Nothing Phone (1) wyróżnia się pleckami i zamontowanymi na nich lampkami LED. Niestety jednak, zgodnie z przewidywaniami absolutnie wszystkich, nawet osoby najbardziej doceniające to, że mamy nowego gracza na rynku nie były w stanie przejść obojętnie nad faktem, że jest to telefon za 500 dolarów (2500 zł), w związku z czym trzeba mieć do niego oczekiwania jak do telefonu z tej półki cenowej. I tu zaczynają się schody. Przede wszystkim - smartfon ten mocno porównuje się do iPhone'a, z którym przegrywa na wszystkich frontach - jest mniej wydajny, ma słabszy czas pracy na jednym ładowaniu i gorszy ekran (choć o wyższym odświeżaniu). Zdjęcia, choć dobre, również odstają jakością od tych zrobionych przez telefon od Apple. I nie ma się tu co dziwić, ponieważ smartfon "konkurencji" z którą Nothing chce się porównywać jest dwa razy droższy. Jednak nawet jeżeli porównamy to z konkurencją ze świata Androida, to Nothing wypada blado, ponieważ jego specyfikacja to bardziej półka 1300-1400 zł niż 2500 zł. Najwięcej osób porównuje w tym kontekście Nothing Phone (1) do Samsunga Galaxy A52, który będąc dwa razy tańszym oferuje niekiedy więcej możliwości, chociażby w kwestii aparatów (warto zobaczyć, jak prezentują się zdjęcia z aparatu szerokokątnego). Jednocześnie - nie da się także nie zauważyć, że to, co ma wyróżniać telefon nie jest niczym więcej niż próbą przyciągnięcia uwagi z wątpliwą funkcjonalnością w dniu codziennym. LEDy mają powiadamiać o notyfikacjach, ale już 10 lat temu diody powiadomień potrafiły sugerować, jaki rodzaj notyfikacji mamy pominięty - tu tego nie ma. Pokazują też kto dzwoni (przez customowe wzory oświetlenia) czy stopień naładowania baterii (pasek na dole). Wystarczy jednak odwrócić telefon i będziemy wiedzieli, ile baterii mamy i kto do nas dzwoni. Finalnie - Nothing próbuje przepchnąć oświetlenie plecków jako formę doświetlania kadru w trakcie robienia zdjęć. Możecie się domyśleć, jaki skutek to przynosi. Oczywiście - nie znaczy to, że ten telefon jest w całości zły. Ma kilka rzeczy, które robi świetnie. Przede wszystkim - jego ekran zawija się podobnie jak w iPhone'ach, dzięki czemu udało się osiągnąć równe ramki ze wszystkich stron, bez konieczności stosowania podbródka. Drugą sprawą jest chociażby oprogramowanie - tutaj z nakładką NothingOS, która charakteryzuje się brakiem bloatware'u, co również podnosi cenę finalnego urządzenia. Wizualnie więc Nothing Phone prezentuje się świetnie, jest to bardzo ładny telefon, ale na pewno nie w jakimkolwiek procencie rewolucyjny na tyle, na ile reklamowali go twórcy. Finalnie - jest to jednak urządzenie potencjałem i nie mogę się gniewać za to, że mamy na rynku nowego gracza, który dodatkowo robić urządzenia z bardzo dużym potencjałem. Nie, nie podobała mi się strategia marketingowa fimy, ale z całego serca życzę Nothing sukcesu, tworzenia kolejnych modeli i zdobycia dla siebie znaczącego kawałka rynku.

z wielkiej chmury mały deszcz